الگوریتم های هیوریستیک ها

1-مقدمه
سیستم‌های پیچیده اجتماعی تعداد زیادی از مسائل دارای طبیعت تركیباتی1 را پیش روی ما قرار می‌دهند. مسیر كامیونهای حمل و نقل باید تعیین شود، انبارها یا نقاط فروش محصولات باید جایابی شوند، شبكه‌های ارتباطی باید طراحی شوند، كانتینرها باید بارگیری شوند، رابط‌های رادیویی می‌بایست دارای فركانس مناسب باشند، مواد اولیه چوب، فلز، شیشه و چرم باید به اندازه‌های لازم بریده شوند؛ از این دست مسائل بی‌شمارند. تئوری پیچیدگی به ما می گوید كه مسائل تركیباتی اغلب پلی‌نومیال2 نیستند. این مسائل در اندازه‌های كاربردی و عملی خود به قدری بزرگ هستند كه نمی‌توان جواب بهینه آنها را در مدت زمان قابل پذیرش به دست آورد. با این وجود، این مسائل باید حل شوند و بنابراین چاره‌ای نیست كه به جوابهای زیر بهینه3 بسنده نمود به گونه‌ای كه دارای كیفیت قابل پذیرش بوده و در مدت زمان قابل پذیرش به دست آیند.
چندین رویكرد برای طراحی جوابهای با كیفیت قابل پذیرش تحت محدودیت زمانی قابل پذیرش پیشنهاد شده است. الگوریتم‌هایی هستند كه می‌توانند یافتن جوابهای خوب در فاصله مشخصی از جواب بهینه را تضمین كنند كه به آنها الگوریتم‌های تقریبی می‌گویند. الگوریتم‌های دیگری هستند كه تضمین می‌دهند با احتمال بالا جواب نزدیك بهینه تولید كنند كه به آنها الگوریتم‌های احتمالی گفته می‌شود. جدای از این دو دسته، می‌توان الگوریتم‌هایی را پذیرفت كه هیچ تضمینی در ارائه جواب ندارند اما بر اساس شواهد و سوابق نتایج آنها، به طور متوسط بهترین تقابل كیفیت و زمان حل برای مسئله مورد بررسی را به همراه داشته‌اند. به این الگوریتم‌ها، الگوریتم‌های هیوریستیك گفته می‌شود.