شبه قاره هند دارای سه منطقه جغرافیایی خاص است.

شمال شرقی: محل کوه‌های هیمالایا و ماوای سنتی خدایان
شمال غربی: منطقه حاصلخیز
جنوب کوه‌های هیمالیا که دره‌های رودهای سند و گنگ در آنها قرار دارند. نخستین فرهنگ بزرگ هند در ۳۰۰۰(ق. م) در علیای دره سند متمرکز شده بود.

هند کشوری در جنوب آسیا که جمعیت بزرگی از شیعیان - حدود ۳۰ تا ۵۰ میلیون نفر - در آن زندگی می‌کنند. برخی از مناطق هند مانند دکن در جنوب این کشور و مناطق اوده و کشمیر در شمال، سابقه دیرینه‌ای در تشیع داشته و در دوره‌هایی حکومت‌های شیعی داشته‌اند.

از ویژگی‌های فرهنگی بارز در تاریخ هند، ارتباط گسترده حکومت‌های شیعی و مردم قلمرو آن با ایرانیان است که به مهاجرت تعداد زیادی از ایرانیان از جمله علما، صوفیان و شاعران به هند و در نتیجه، همسانی فرهنگی و مذهبی این دو سرزمین انجامیده است.

پراکندگی شیعیان در کشور هند به‌طور کامل با جغرافیای مراکز تاریخی شیعه در این کشور مطابق نیست؛ چنانکه بیشترین شیعیان در شهرهای حیدرآباد، لکهنو، و جونپور پنجاب و دهلی ساکن‌اند و شهرهای دیگر در رتبه‌های بعدی هستند. 

کشور هند با نام رسمی جمهوری هند، بخش کلان شبه قاره هند است. این کشور با ۳/۳ میلیون متر مربع مساحت، از نظر وسعت، هفتمین کشور جهان و با بیش از ۱٬۴۰۸٬۰۰۰٬۰۰۰ نفر، دومین کشور پرجمعیت جهان است. هند از غرب و شمال غرب (از طریق کشمیر) با پاکستان، از شمال با کشورهای چین، بوتان، نپال و منطقه تبت و از شرق با میانمار و بنگلادش هم‌مرز است. نیمه جنوبی هند به آب‌های خلیج بنگال، دریای عرب و اقیانوس هند محدود است.[۱]

جمهوری هند با استقلال از بریتانیا در نیمه سده بیستم میلادی تشکیل شد. سلطه بریتانیا بر هند از سده هجدهم میلادی آغاز شد. مبارزات ملی مردم هند برای کسب استقلال، از ۱۸۸۴ میلادی آغاز شد اما دست یافتن به استقلال کامل، تا سال ۱۹۴۷ میلادی به‌طول انجامید. این کشور در حال حاضر به ۲۹ ایالت تقسیم شده که به شکل فدرالی اداره می‌شود. پایتخت آن، شهر دهلی نو است.